İktidarın geçmişle mukayesesi pek meşhurdur.
Geçmişte…
Buzdolabı yoktu.
Çamaşır makinesi yoktu.
Yol yoktu, köprü yoktu gibi…
2002 öncesini kastediyorlar..
Örnekleri sayfalarca yazmak mümkün..
Hiç şüphesiz bunların aslı astarı yok… Yok ama kime anlatacaksın…
Gençliğimde aramızda kullandığımız bir söz vardı...
“Yalanı Aksaray’da söyler, Beyazıt’a geldiğinde kendisi de inanır” derdik..
Geçmişte de enflasyon vardı. Pahalılık vardı. Toplum yakınır dururdu.
Ancak..
Geçmişle yani 2002 öncesi ile mukayese edildiğin de..
Birinci fark “böylesi” hiç olmadı.
Yani..
Birer gün arayla fiyatlarda yüzde yüze varan artışlar hiç olmadı.
En belirgin örnek akaryakıtta. Aslında hemen her şeyde.
Benzin kısa bir zaman dilimi içinde 6 liradan 20 liraya hiç çıkmadı..
Demek ki birinci fark “zamların” dehşet boyutlarda ve kısa zaman dilimi aralıklarında olması..
İkinci farka gelince..
Geçmişte yönetenler, hayat pahalılığını kabul ediyorlardı. Hiçbir yönetici bunu inkar etmiyordu.
Ancak..
Çare bulacaklarını ifade ediyorlardı ve zaman zaman çare de buluyorlardı..
Şimdilerde ise..
Kabul etmek ne kelime..
Her yer ve her şey güllük gülistanlık..
Maliye Bakanını dinleyince gülmekten başka çare bulamıyoruz..
Veya Cumhurbaşkanı..
Geçenlerde mealen “evet pahalı ama her şeye ulaşılabiliyor” diyordu..
Şimdi düşünelim..
Seyahat özgürlüğü var. Var ama para yok. Kullanamadığınız özgürlükten ne anlaşılır?
Satılık ev çok..
Ama para yok…
Mülkiyet edinme hakkı var ama kullanmak mümkün değil..
Demek ki mesele, malın mevcudiyeti değil satın alabilme gücünün olup olmamasıdır.
Geçmişle mukayesede en önemli faktör,hayat pahalılığının dehşet boyutları ve yönetenlerin vurdumduymazlığı..
Ve bunu son günlerde en iyi vurgulayan kişi kim?
Bülent Arınç..
Öz söylüyor ve diyor ki...
“Nutukla olmaz”…