Batı uygarlığı, bütün kurumlarıyla tarihsel yapısına uygun bir bütünlük içinde devam ediyor. Daha gelişmiş bir ekonomik, sosyal, siyasal ve teknolojik sistem yaratmadan, bizler de Arapların yaptığı gibi “karşı gibi görünüp direniyormuş gibi yaparak, diz çökmüyormuş gibi efelenip emriniz olur” diyerek Batı ittifakı içinde kalmak zorundayız.
İyi veya kötü, Batı’dan başka çıkış yolumuz yok. Bunu bilmekte yarar var.
***
Bazen iç politikayı elde tutmak için nutuklar atabiliriz. Daha önce Almanya ve Hollanda’ya yaptığımız gibi. Seçim biter, çok geçmez Batı’ya gider “Siyasettir, böyle nutuklar atılır, ciddiye almayın!” deriz. Orta yolu bulmaya çalışırız.
Ne yazık ki bu manevralar her zaman fayda sağlamaz.
Bunu da gözden ırak tutmamak gerekir.
***
Dünya medyasına boy boy resimler veren nice zevat çok geçmeden sertlik yanlısı nutuklarından dönemedi. Derdini anlatamadan canları ve malları ile birlikte ülkelerini tehlikeye attılar.
Yıkılıp viran olanlar da var ki Allah korusun!
Batı medyasının prestijli dergilerine “eli şakağında düşünen adam” pozu veren lideri unutmadık.
Bunun yanında insan hakları ihlalleriyle eleştirilen, ekonomik ve sosyal refahı çok kötü Çin’in 40 yılda nasıl dünyanın ekonomi ve teknoloji devi olduğunu da yaşayarak gördük.
Çin’i örnek göstermemin nedeni, Çinli liderin sessiz ve sakin, dünyaya “ayar” vermekten uzak oldukça korkak bir dil kullanmalarıdır.
Hep düşünürüm, Çinli liderler neden bir İdi Amin, Kaddafi, Saddam… kadar cesur değiller?
Ekonomileri ve teknolojileri bu kadar gelişmişken Çinli liderler, dünyaya her gün bir posta sabah, bir posta da akşam şınav çektirmiyorlarsa şükran-ı medyun olmak lazım.
Çin bu kadar korkak bir dış politika izlerken Venezuella’nın Şavez ve Maduro gibi liderleri neden yeri göğü yırtar gibi bağırıp çağırarak dünyaya meydan okur?
Kim daha akıllı?
Kim daha çıkarcı?
Bir Türk olarak anlamakta zorluk çekiyorum.