Akşamüstünden akşama geçiş yapan zaman dilimleri… Kozbeyli’nin panoramik manzarası tüm Çandarlı Körfezi’ne egemen. Köyün yaslandığı Fula dağının üstündeki rüzgâr gülleri gündüzün boğucu sıcağından bunalmış gibi yavaş yavaş, tembel tembel dönüyorlar. Hava tık demiyor; en küçük esintiye yer yok! Köyün çevresine dağılmış evler, zeytinliklerle daha yukardaki çamların arasına saklanmışlar. Ancak dikkatli bakışlarla kendilerini ele veriyorlar. Aşağıda Gencelli ovasında buğday hasadı çoktan bitmiş. Geriye saman sarısı tarlalarla üzerinde otlayan hayvanlar kalmış. Ovayla deniz arasındaki yazlık evler sıcağın geçmesini bekliyorlar; sokaklar bomboş. Deniz dupduru ve sakin. Zamanında kıyıları bıkmadan usanmadan döven vahşi dalgalardan eser yok. Yoğun buharlaşma saatlerinde gözden kaybolan Midilli Adası karşıda nöbet bekler gibi duruyor. Masmavi durgun denizin keyifle yayıldığı Çandarlı Körfezi tüm güzelliğiyle gözleri dinlendiriyor. Güneş her geçen dakika sıcaklığını yitiriyor. Nemrut limanına demir atmış vapurlar yük sıralarını bekliyorlar.
Artık köye dönüş başladı. Traktör gürültüsü, ağıllarına yönelen ineklerin, koyun sürülerinin ve arkasındaki çoban köpeklerinin sesleri birbirine karışarak tüm ovaya yayılıyor. Günün sıcağı ve yorgunluğundan bunalmış insanlara çöken yorgunluğun verdiği rehavet, yaklaşan akşamın neden ve nereden getirdiği belirsiz bir hüzne dönüşüyor. Muhteşem manzaraya, yeşil, sarı ve mavi renk cümbüşüne bir kez daha bakıyorum ve mırıldanıyorum: “Gemiler körfezde rahat… Geldi vakti kerahat!”
Her zamankinin tersine bardağa koyduğum rakının üstüne su değil buz bırakıyorum. Buz eridikçe içinden çıkan masmavi renkler dans etmeye başlıyor. Rakı, su ve anasonun yarattığı armoni göz alıcı ve etkileyici. Güneşe gözümü kamaştırmadan bakabiliyorum artık; denize düşmek üzere ateşten bir top haline geldi. Radyodan Sadettin Kaynak’ın büyülü nağmeleri yükseliyor. Peşinden Müzeyyen Senar sesleniyor: “Enginde yavaş yavaş / Günün minesi soldu / Derdim bana arkadaş / Bugün de akşam oldu.”
Artık akşam olduğu tescillendi! Ölümsüzlüğün simgesi iki isim, Sadettin Kaynak ve Müzeyyen Senar, hem nota ve sesleriyle hâlâ yaşadıklarını, hem de akşamın hüznüne ortak olduklarını kanıtladılar. Artık bardağın içinde buz mavisi kalmadı. Çevreye yaydığı anason kokusuyla bembeyaz bardağı yudumluyorum ve muhteşem besteye eşlik ediyorum.
Akşam, geceye teslim olmamak için direniyor. Denizin üstünde, Midilli’den Anadolu kıyılarına uzanan bir yangın tüm körfeze yayıldı. Kızıllığın egemen olduğu görkemli görüntüyü yazıya dökmek olası değil. Gökle deniz arasındaki bu doğa şöleni bir süre sonra siyaha dönüşmeye başladı. Müzeyyen Senar son şarkısıyla artık gecenin egemenliğini ilân ediyordu: “Gecenin matemini aşkıma örtüp sarayım!”