10 Aralık Dünya İnsan Hakları Günü
İnsan Hakları Evrensel Bildirgesi’nin kabul edildiği gündür.
Hak
enteresan bir kelime
anlamına baktım;
“adalet” diyor.
Tatmin olmadım
bu sefer de
adaletin anlamına baktım;
“Yasalarla sahip olunan hakların
herkes tarafından kullanılmasının sağlanması” diyor.
Bu tanım da beni kesmedi,
çelişki dolu.
Belki de asıl çelişki
insan hakları için bir bildirge olmasındaydı.
Bildirge ne der peki
birinci maddede şöyle buyurmuşlar;
Bütün insanlar hür, hassasiyet ve hakları bakımından eşit doğarlar. Akıl ve vicdana sahiptirler ve birbirlerine karşı kardeşlik zihniyetiyle hareket etmelidirler.
Yine hak kaşımızda,
neyse gelelim ikinci maddeye;
Herkes, ırk, renk, cinsiyet, dil, din, siyasi veya diğer herhangi bir akide, milli veya içtimai menşe, servet, doğuş veya herhangi diğer bir fark gözetilmeksizin işbu Beyanname’de ilan olunan tekmil haklardan ve bütün hürriyetlerden istifade edebilir.
Hak tam tekmil yine sahnede…
Peki, benim haklarımı elimden alan kim?
Yine benim gibi hak sahipleri.
Ben hak sahibiysem
karşımdaki de hak sahibiyse
sorun nerede?
Sorun,
“İnsan Olma Hakkı”mızın elimizden alınmış olmasında.
Bize insanlığımızı unutturup
bizleri
ırklara,
renklere,
cinsiyetlere,
dillere,
dinlere,
siyasi görüşlere ayırdılar.
Biz “İNSAN”
sadece insan olduğumuzu unuttuk.
Bana Rumsun dediler
Hristiyansın dediler
Kadınsın dediler
ama İnsansın demediler.
Ben de kendimi
Rum gördüm
Kadın gördüm
Hristiyan gördüm
ama insan olarak görmeyi unuttum.
İki küçük çocuk ,
hakkımız hukukumuzla daha kirletemediğimiz,
iki küçük yürek bana insan olduğumu hatırlattı…
İki küçük Suriyeli çocuk
hayatıma bir kapı açtı
sonrasında hayatıma
Suriyeliler,
Romanlar,
Kürtler,
Translar ve niceleri girdi.
Dillerimiz
inançlarımız birbirine karıştı,
karıştıkça dünyam güzelleşti.
Ben artık Alsancak’tan
varoş bir mahalleye
İNSANlarla dolu bir mahalleye
sığınmış bir mülteciyim.
Bana dayatılanları arkamda bıraktım,
bana unutturulan “BEN”e kavuştum.
Size de tavsiye ederim,
sadece İNSAN olduğunuzu hatırlayın…