Etyen Mahçupyan
bir Ermeni olarak
kendisini gerçekte daha ziyade
Osmanlı hissettiğini söylemiş.
Türkiye'deki Ermenilerin çoğunun
Cumhuriyet'in vatandaşlık modeliyle
gerçekten bağlantı kurmakta zorlandıklarını düşündüğünü,
son 10 yılda kendilerini daha özgür hissettiklerini de eklemiş.
Doğrudur,
zordur “azınlık” olmak;
TDK bile yazıyor,
“bir ülkede ayrı soydan
veya inançtan olan
ve sayıca az bulunan topluluk” diye…
Erk olamazsın,
adı üstüne azınlıksındır,
azsındır
ama asla eksik değilsindir.
Şu “eksik olma ruh hali” beni yoruyor,
“erk olamazsam erk’in yanında olurum” ise
ne yalan söyleyeyim bana uymuyor.
Azınlık psikolojisini anlayabilmek için
azınlık olmak şarttır,
empati yetmez,
sempati işe yaramaz.
Ermeniler adına konuşamam
hatta Rumlar adına bile konuşamam
ama bir Rum olarak
kendi adıma konuşabilirim.
Her şeyden önce ben Anadolu’yum,
bu topraklarda yaşamamış kadim bir kültürün mirasçısıyım,
aslımı,
kimliğimi,
inancımı asla inkar etmem,
edemem.
Yaşanmış bir tarih de var,
üstelik iyi bildiğim bir tarih,
ben bu tarihi sadece kitaplardan da öğrenmedim,
yaşanmış insan hikayelerinden,
yaşanmışlıklardan öğrendim.
Dediğim gibi inkar benim fıtratımda yok,
ama geçmişe de takılı kalıp devam edemem,
önüme bakarım,
hem benim sorumluluğum büyük,
nede olsa yarının tarihini yazmak zorundayım.
Osmanlı hissetme durumuna gelince,
haddimi aşıyor olabilirim ama
bunun için önce Osmanlı’yı yaşamış olmak gerekiyor diye düşünüyorum.
Bir de söz konusu olan
600 küsur yıllık bir imparatorluk,
hangi dönemde acaba Osmanlı’da azınlık olmak
güzel olabilirdi diye düşünmeden de edemiyorum.
Fazla da kafa yoramayacağım,
kusura bakmayın işim var.
Dün yaptığım bir konuşmada bazı değerlerden bahsetmiştim,
Demokrasi,
Özgürlük,
Eşit Haklar,
Diğerine Saygı Duymak ve
Birlikte Var Olabilmek…
Ben şu aralar bunların mücadelesini vermekle uğraşıyorum,
nostalji yapmak gibi lüksüm de yok…