Vicdanı yitik insan, yüzyılın insanıdır.
İnsanlığın vicdan yitimi ve yoksunlukla malul olduğu çağda yaşıyoruz.
Zihinler artık kirli. Sahicilik ve samimiyetten yoksun yaşamak olağan.
Takım elbise, modern zamanlarınınsivil üniformasıdır.Sivil toplumunotoriter boyutunu ifade eder. Çünkü sivil toplum, çökmekte olan uygarlığın getirdiği normlara itaati buyuran örgütlü güç olup artık vicdanıyla tamamen vedalaşmış bulunuyor.
Geçen yüzyılda, kapitalist sistemin, insanlık durumu ve yeryüzü doğasıyla mütecanis nihai düzen olduğu,söylendi.
Ve buna hepimiz inandık.İnanmadığını söyleyenler de dahil, herkes küresel düzenin ve azgınlaşan tüketimin getirdiklerinin peşine düştü.
Ve yine geçen yüzyılda, dinler çağı ilan edilerek, insandaki son akıl kırıntıları da tanrıların gözetiminde yok edilmek istendi. Sistem, yoksulları tanrıya havale etti. Hikmetini şimdi anlıyoruz.
Bir yanda sistemden beslenen, Dünya nimetlerini dilediğince tüketebilen iki milyara yakın insan ve en tepede bütün servetleri kontrol eden bir avuç efendi; diğer yanda, altı milyara yakın yoksul.
Bu tablo, akıl ve vicdan yitiminden gayrı ne ifade ediyor olabilir?
İleri/geri paradoksundan beslenen sosyal çatışma bir yanılsamadır. Zengin/yoksul çatışmasıise “iyi kalpli solcular” için kimi zaman vicdan rahatlaması, kimi zaman geçim kapısıdır.
Halbuki gerçek hükmünü sürüyor; Altı milyar kadar yoksul, iki milyara yakın insanın sistemden iyi beslenmesinin bedelini ödüyor. Gerisi lafügüzaf…
Ülkeyi yöneten önemli insanların sağıyla soluyla önemli önemli laflar etmesi sadece sinir bozuyor.
Bütün değerlerin paraya tekabül ettiği bir çağın orta yerinde; hayatın alışverişe dönüştüğü, yeryüzünün çarşı pazar olduğu, aşağılığın da aşağılı olmak için insanların birbiriyle yarıştığı, her türlü ucuzluğun prim yaptığı zamanlardayız.Değerli olanın yerini önemlinin aldığı zamanlar…
Vicdan yitimi sonucu bütün değerlerin yerle bir olduğutükeniş zamanlarında, yitik vicdanlar çağında; yalan ve para, en yüce değerdir.