Bakan Albayrak geçenlerde şöyle söylemişti; “Bir milyon yazılımcı projesi, YEP eylem planı kapsamındaki istihdam projeleri içerisinde bizi en çok heyecanlandıran proje olmuştu. Tarihi bir istihdam hamlesi olan bu proje, Türkiye’ye ve gençliğimize yazılımda çok daha ileri noktaya ulaşma imkânı sağlayacak. Birlikte başaracağız.”
Öncelikle, bu hamle, tarihi olmak bir yana, çok geç kaldığından etkisi sınırlı olacak. En az otuz yıldır ihmal edilen “yapay zekâ” yatırımları nedeniyle Türkiye treni zaten kaçırmıştı.
İyi de, tren kaçtı diye bu istihdam hamlesi yapılmasın mı? Elbet de yapılsın. Fakat birbirimize yalan söyleyerek olmuyor; bunu da görmek lazım. Kendimizi kandıra kandıra geldiğimiz yerde hiç de övünülesi bir durumumuz yok.
Nedense, siyasetçiler bunu yapmakta çok mahirler; Halkı, gerçekliği tartışmalı, yaşanmışlığı kuşkulu iddialarla övünen budala yığını yerine koymak…
İktidar, zaten bütün yetkiyi tek elde toplamıştı; şimdi de Türkiye otokrasi olarak sınıflandırıldı. Coronavirüs tek gündem. Demem o ki ülke, adeta dikensiz gül bahçesi…
Buna rağmen, iktidar iş yapacağına muhalefete saldırıyor. CHP’yi, CHP’li yerel yönetimleri ağır dille suçlamak, böylece akılları karıştırmak yine revaçta…
Bu tercihin altında yatan, tükenmişlik sendromu olabilir mi?
Yirmi milyona yakın yurttaş işsiz, kırk milyona yakın yurttaş yoksulluk sınırının altında...
“Resmi Gazete’de yayınlanan karar ile 3 000’den fazla ürüne %8 ile %50 arasında değişen oranlarda ek vergi getirildi.”
Başka ülkelerde devlet büyük bütçelerle ve bütün imkânlarıyla yurttaşının yanında yer alırken, bizi yönetenlerin eli cebimizden çıkmıyor.
Kendilerinden olmayanlara karşı husumet beslemekten güç alan çok sıkıntılı bir ideolojinin peşinden giden islamcılar, bir arada yaşamaktan islamlaştırmayı anlıyorlar.
Bu nedenle olmalı, hal ve gidiş, siyasal islama odaklı... Yönetenler, “göklerden gelen sesten aldıkları güçle” her şeyi söylüyor. Bir de banknot matbaalarından gelen güçle…
Ne ki gerçek çıplak; Bu ülke böyle israf görmedi.
Zor zamanlardayız. Salgın toplumu korku çemberinde zapturapt altına alırken, sosyoekonomik bunalım derinleşiyor.
Bu cehennemden çıkış, her türlü siyasi hesabın ötesinde, gerçek bir toplumsal konsensüsü ve dayanışmayı gerektiriyor.
Zihinlerinde islamcı ajandanın çizdiği yol haritası, devlet aygıtını kullanarak hedeflerine doğru yürüyenlerin, geleceği inşa etme ihtimali yok.
İkibinli yılların bize gösterdiği gerçek; İslamcılara ülke yönetimini teslim etmek büyük hatadır.