“Oradaydım…”
2000’li yılların başında kaçırmamaya çalıştığım TV belgeseliydi…
İzlerken, yaşadığım yıllarda geçen olaylarda “Ben de oradaydım…” ya da “Keşke orada olsaydım…” dediğim çok olmuştur… Önemli olayların içinde olduğunuzda tarihe tanıklık etmiş oluyorsunuz... Böyle duygularla Konak Tramvayı ile Göztepe’nin 95 yıllık özlemi olan yeni stadının açılış maçına gittim…
***
Durakta indiğimde etrafın kesif bir bulut ve koku ile dolu olduğunu gördüm… Önce “Bol bol maytap yaktılarsa olacağı budur!” diye düşünürken gözlerimin yaşarması ile biber gazı ile karşı karşıya geldiğimi anladım... Beşiktaş otobüsüne kendini bilmez bazı taraftarlar saldırınca güvenlik güçleri önce tazyikli su ardından da biber gazına başvurmuş. Sanki o bölgedeki herkes maça gidiyor... İnsanların ağız ve burunlarını kapatmaya çalıştıklarını, polislerle tartışmaya girdiklerine şahit oldum. 4000’e yakın polis görevliydi o gün... Emniyet ilgili, ilgisiz her vatandaşın etkilenebileceği yöntemlere başvurmadan da çekip alabilirdi olay çıkaranları…
***
Stada gitmek için kısa bir yol yürümek gerekiyor ama güvenlik çemberlerinden geçmek mümkün değil. Biletli de olsanız sizi bambaşka rotalara yönlendiriyor polis. Her tarafta demir barikatlar. Basın kartımı stada girene kadar en az 15 kere gösterdim, polislere derdimi anlatmaktan dilimde tüy bitti…
***
Stada ulaştığımda gözüm hala yaşarıyordu… Girerken hatta espri yaptım “Mutluluktan değil, biberden ağlıyorum”… “Erken gideyim ne olur ne olmaz ilk maç!” düşüncesi ile iki buçuk gibi stattayım. Seyirci tribünleri doldurmuş. Göztepe seyircisi kentimizin diğer takımları gibi belirli bir semtten gelmiyor. “Tam 35” sloganıyla uyumlu İzmir’in uzak yakın her tarafından seyirci var. Basın ve protokol tribünleri de öyle. Çoğu kişi basının çok kalabalık olduğundan şikayet etti. Hiç de öyle düşünmüyorum. Çok özel bir maç ve aktif yazar olmayan arkadaşlarımızın bile izlemek istemeleri çok doğal. Bu arada çok dostumu da görmenin mutluluğunu yaşadım…
***
Yok kutu gibiymiş, yok park sorunu olurmuş. Şuymuş, buymuş. Geçiniz. Çok güzel bir stat olmuş. “Binali Yıldırım posteri niye asıldı?” diyenlere, “Ahde vefadır” diyorum. 2016’da onun girişimiyle start almıştı bu mevzu. Gürsel Aksel Spor ve Sağlıklı Yaşam Merkezi’nde stat dışındaki kafe, restoran, ticari alan, kulüp ve oyuncak müzesi, sağlık merkezi ve fitness salonu gibi yapılar ise önümüzdeki günlerde açılacak. Merkezin çatısında 600 metrelik yürüyüş parkuru da yer alıyor. Saha hibrit çim, aydınlatma ışık oyunlarının da yapılabildiği Led türde. Stadları 30 bin seyirci kapasitesinin altı ve üstü şeklinde sınıflandırdığımızda şu anda açılışında da bulunduğum Beşiktaş’ın Vodafone Park stadı büyük statlar arasında en moderni. Butik stadlar arasında da eksikler tamamlanınca Gürsel Aksel Stadı ülkemizde en iyi stad olacak. Stadın Elazığ depremi nedeniyle resmi açılışı iptal edildi…
Görkemli bir şekilde Göztepe’nin kuruluşunun yıldönümü 14 Haziran 2020’de yapılacak. İlk benden duyun…
***
Babamın hakem olması nedeniyle futbol yaşamımda hep oldu. Hepimizi Beşiktaş’lı yapan babam. Emekli olduktan sonra Güzelyalı’ya yerleşip yine hepimizi Göztepe’li yapan yine babam…
Pazar günü çok sayıda soruya muhatap oldum. Bugün hangi takımı tutacaksın şeklinde. Tabii ki, kentimin takımını tutacaktım. Bir gece önce Beşiktaşlılar’la beraber olmuş, özlemimi gidermiştim. Şimdi Göztepe zamanıydı…
***
İzmir’li oyuncu Rıza Kocaoğlu ve babası unutulmaz Göztepe amigosu Başbakan İsmail’in, “Kabahatler Kanunu”ndan ceza almayı göze alarak sahaya atlamaları taraftarı coşturmaları çok hoştu…
***
“Kural hatası var…” iddialarını TFF değerlendirir, ancak sonucun değişeceğini sanmıyorum. Bu atmosferde her zaman Göztepe bir adım önde olur. Maçın yıldızları Beşiktaş’ta ilk kez abi’leri ile süper lig maçına çıkan ve nefis oynayan 19 yaşındaki Rıdvan Yılmaz ve yaptığı harika kurtarışlarla yine farkını ortaya koyan Göztepe kaptanı António Alberto Bastos Pimparel ya da kısaca Beto… Tarihe geçen bir futbolcu daha var... Aziz Kocaoğlu Stadı’nda son golü atan Halil Akbunar, Gürsel Aksel Stadı’nda da ilk golü attı…
***
“Bu kez İnönü Caddesi tarafından çıkayım ve hem oradaki manzara-i umumiyeyi göreyim, hem de metroyla eve döneyim…” diyerek, stattan çıktım. Cadde boyunca sıralanan kafe ve birahaneler de stat gibi boşalıyordu. Bilet bulamayanlar stada yakın yerlerde izlemişler maçı. Unutmadan ekleyeyim, deprem bölgesine gönderilmek üzere stat çevresine konan atkı-bere toplama kutuları hınca hınç doluydu. İnönü Caddesi’nde çok sayıda işyeri var. Ve esnafın yüzü gülüyordu. Babasının elinden tutarak yürüyen ve benim maçla ilgimin olmadığını düşünen küçük bir kız çocuğunun arkamdan, “Amca… Evimize döndük... Yendik…” seslenişi hala kulaklarımda…