Yıl 2019 ve hala son günlüğüne düşmedi tarihin. Yazılanlar, üstüne söylenen sözler tükenmedi. Çığlıklar, haykırışlar, yalvarmalar sür git biteviye. Toprağa pençesini geçiren elleri bomboş kuru sarp kayalara takılı. Açlıktan kokan nefesleri, biribirinde kaybolan gözleri buğuluyor. Elleri, kolları omuzlarına tutunarak doğrulmaya çalışıyorlar. Nefret bulaşıcı bir hastalık gibi bedenlerine yayılıyor. Ve ağız dolusu gülümserken, her biri çocuk, masum yüreklerinde. Aslında yaşamak için öldürmek zorunda olduklarının bilinciyle kavruluyorlar. Diyorlar ki “suçlu biziz”...
Dünyayı babalarının çiftliği gibi parselleyen silah tüccarlarının fabrikaları kapanmasın. Narkotik pazarlamacılarının zenginliğine zenginlik katılsın. Paranın verdiği güçle saçmalıklarına saçmalık eklensin şımarık sermaye sahiplerinin. Doğanın düzeni, üç beş kişinin görkemli malikanelerde yaşama zevki uğruna iç edilsin. Ezilenler ezilmeye, sömürülenler sömürülmeye devam etsin diye yaratılan savaşların artığıyız. Yani “suçlu biziz”...
Annelerimiz yok, esir pazarlarında satıldı. Babalarımız yok, yüzlerini hiç görmedik. Amcamız, dedemiz, teyzemiz, dayımız, ninemiz olmadı bile. O kadar büyümedik henüz. Süslü elbiselerimiz, renkli logolarımız, elektrikli trenlerimiz, şahane oyuncak bebeklerimiz hayallerimize dahi değmedi. Vatanımız neresi bilmiyoruz. Yaşamak güzel bir şey midir, kimse anlatmadı. Çünkü “suçlu biziz”...
Bazen bir hastalık, bazen bir kaza, bazen de bir kurşun yarası aramızdan alıyor yanıbaşımızdakini. Eksiliyoruz birer birer. Kalanlar büyüyor bölük pörçük. Aklımızda kalan anılarla gülüp şenleniyoruz çamurlara bata çıka. Fiyakalı pozlar veremeyeceğiz muhtemelen herhangi bir zaman ya da anda! Ölümleri de biz çağırdık. Katliamları da. Adımız savaşın çocukları, soyadımız çaresizlik. Bu yüzden suçluyuz, bu yüzden suçlu biziz...