İnsan gerçekten tuhaf bir yaratık. “İyi” olduğunu söylüyor, çünkü kötü…
Ve kötülükten beslenenzihnini, yaptıklarıyla değil de söyledikleriyle iyi kılmaya çalışıyor. Beyhude bir çaba…
Nihayetinde, öldürmek için silah üreten, yeryüzünü mülk zanneden, hayatı yalan üstüne kurulu bir tür…
Yeryüzünde yaşayan her dört kişiden üçü yoksul. Her sekiz kişiden biri aç. Açlıktan her gün yaklaşık 30 bin kişi ölüyor. İnsanlık karnemiz…
Kuzuları yerken kedileri seven ve “Kediler Günü” kutlayan “insan tutarlılığı” kimseleri düşündürmüyor. Ama gerçek yürüyor; İnsan tekin bir yaratık değil.
İnsanın “hiçliğini” anlamlandırmak için yaptıklarına, yazdığı “saçma” ile müsemma tarihin getirdiklerine “uygarlık” diyoruz.
Ne var ki hiçliğine anlam kazandırmaya çalışırken kurduğu uygarlık, insanın yeryüzü yaşamına tutunmasını sağlamadı.
Ve bu acı bilgi, insanlığa “sil baştan” yaptıracakbüyük değişim ve dönüşümü işaret ediyor.
Yaşanan büyük bozgunun birinci derecede sorumluları; yeryüzünü yönetmeyi marifet zanneden efendiler, muktedirler, iktidar gruplarıdır.
Yeryüzünü yöneten efendilerin, kurdukları iktidarın altında kalacağı günler yakın.İstifledikleri banknotların da bir işe yaramayacağı günler…
Sonsuz sermaye birikimi ve artı değerde sınırsız genişleme, kapitalistlerin servetleriyle başını derde soktu; öyle ki sistem çöküyor. Para kazanıyorlar ama o paraların sisteme geri dönüş yolları bir bir kapanıyor.
Salgın, iklim krizi, ekonomik kriz derken görüldü ki sistem çöküyor. Yarattıkları bu cehennemden kaçacak delik aramaya başlayan zenginlerin en tepedekileri gözünü uzaya dikti. Diğerleri, yeryüzünde güvenli yaşam alanları bulmak için debeleniyor. Çıkışsızlıkla malul arayışlar…
İnsanlığın yaşadığı büyük bozgun günbegün görünür hale geliyor. Ve bu büyük bozgun, insana hiçliğini anlatıyor. Sonluluk ile sonsuzluk arasında gerilip kalan sonlu bir yaratık...
Soyutlamayı öğrendikçe açılan zekâsı, insan türünün yeryüzünden evrensel aidiyete uzanan müthiş yolculuğunda neye karşılık geliyor, uygarlık krizinin getirdikleri gösterecek.
Şimdi, doğadan öğrenmenin zamanı; insan olmak mazeret değil.