Halen İstanbul'da yaşayan bir kardeşimizin paylaşımıyla başlamak istiyorum yazıma...
***
"İstanbul doğumluyum.
Dededen İstanbullu, İstanbul'un yerlilerinden dedikleri...
Hep gurur duydum bununla, sanki marifetmiş gibi...
Kızardım İzmir aşıklarına.
Abartı bulurdum o İzmir "şakşak"çılığını. Ne alakası var, derdim hep...
"Ne farkı var İzmir'in?" diye düşünürdüm.
Sonra İzmir'i tanımaya başladım.
Derken İzmirlileri...
Çok güzellerdi.
Hala çok güzeller.
Harbi, özgür, açık sözlü, umursamaz.
Sonra bana "söğüş" yedirdi, canım "İzmirli"...
Usta, o nedir ya?
Ben o söğüş için bile yaşarım İzmir'de...
Sonra bir 10 Kasım'da İzmir'e gittim.
Yanımda "has!" bir İzmirli ile...
O neydi?
O nasıl bir saygı, o nasıl bir anma, o nasıl bir düzen!
O nasıl bir sevgiydi?
İzmir sallandı, hem de ne sallanma...
Hayatını kaybedenler, enkaz altında kalanlar, evsiz kalanlar...
Bir yandan yüreğimi burkan acı, bir yandan endişe, bir yandan da "şimdi ne yapacak bu insanlar" sorusu ..
Derken bir paylaşım gördüm; İzmir'deki oteller odalarını depremzedelere tesis etmeye başladı, diye...
"Aferin be" dedim...
Sonra tüm toplu taşıma ücretsiz oldu.
İnsanlar paylaşım yapmaya ettiler, "wi fi şifremizi kaldırdık, dilediğiniz gibi kullanın" diye...
Gözlerim dolu, titreyerek okuyorum...
Restoranlar, kafeler sesleniyor, "Gelin hadi, sabaha kadar sizinleyiz, sıcak çorba ikramımız, birlikte olalım bu gece, misafirimizsiniz" diyor.
Bir arkadaşım yazmış; "Evim küçük ama olsun, gelin, çay demleriz, birlikte otururuz" diye davet ediyor bir depremzede aileyi...
Çadırlar kuruldu...
Tanrım... O da ne??
Etrafta yaşayan evlerden insanlar sıcak yemekler, çaylar, çorbalar yapıp getiriyor...
Birden İstanbul Atatürk Havaalanı'ndaki patlamada kaçışan insanları taksisine almak için 100 dolar isteyen o taksiciyi hatırladım.
Geçmiş olsun denizi kız, kızı deniz kokan İzmir...
İzmir'in dağlarında çiçek açıyormuş gerçekten."
***
Tüm ülke, İzmir'i, depremde hayatını kaybedenlere üzülürken...
Pürdikkat, enkaz altından çıkarılacak bir canı beklerken...
Bir yandan da İstanbullu kardeşimiz gibi dayanışmamızı böyle hayranlıkla izlerken...
Depremzedelere gönderilen ayranları, mutfak faresi gibi araklayanlar çıktı.
Birkaç zibidi, avukatlık bürolarını, terk edilen evleri soyma girişiminde bulundu.
Sayıları parmakla sayılacak kadar az olan paragöz ev sahipleri, ev kiralarını artırdı.
Tüm bunlara rağmen, İzmir'de, eşi benzeri görülmemiş bir dayanışma örneği gösterildi.
İzmirliler, depremzedelerin dertlerine derman olabilmek için büyük bir samimiyetle, maddi manevi Bayraklı'ya taşındı.
Depremzedelerin ihtiyaçlarını karşılamak için yarıştı.
Memleketin dört bir köşesinden TIR'larla yardımlar geldi, yardım ekipleri imdada koştu.
***
İzmir Büyükşehir Belediyesi ekiplerinin çalışmaları o kadar özveriliydi ki, Tunç Başkan onlarla ne kadar övünse azdır.
Hepsi birer cengaver, hepsi birer pırlanta...
Enkazı kaldırmak için elbirliğiyle çalışan onlarca kuruma mensup güzel insanları da yürekten alkışlıyoruz.
Deprem saatinden beri hala orada olan bir arkadaşla konuştum.
Dedi ki, " Çok yorulduk ama tatlı bir yorgunluk bizimki... Bir can kurtarıldığında, bir yüzün güldüğünü gördüğümüzde, bir gönlü aldığımızda, bir acıyı paylaştığımızda tüm yorgunluğumuz geçiyor."
Bir arkadaş da dedi ki, "O kadar çok yardım malzemesi geldi ki, sadece Bayraklı'daki depremzedelere değil, tüm İzmir'e yeter."
Yardım dedik ya...
İzmir Büyükşehir Belediyesi, sosyal medyadan ihtiyaçları duyurdu.
Genel Sekreter Dr. Buğra Gökçe, kısa bir süre sonra siparişi alınan ihtiyaç maddelerinin rakamları sosyal medyasından açıkladı.
Gıda paketi, 17 bin 946...
Elimi tutar mısın yemeği, 56 bin 765...
Uyku tulumu paketi, 6 bin 968..
Hijyen paketi, 29 bin 428...
Her saat artıyor bu rakamlar...
***
Sevinçler paylaşıldıkça büyür.
Acılar, paylaşıldıkça azalır.
Bu dayanışmayla, bu birliktelikte, yüreği kirli, insanlıktan nasibini alamamış olanların yarattığı olumsuzluklara rağmen biz bu kötü günleri de atlatacağız.