“Uçarısın” diyenler var, kabul ediyorum.
Ama bu kez hiç kabahatim yok.
O yakışıklı genç doktor, bağıra çağıra telefonla konuşuyordu.
Yüzü kıpkırmızı anlatıyordu.
“Rezalet abi bu. Bak yemin ederim bırakacağım doktorluğu. Ne bu ağbi İzmir’deyiz diye çektiğimiz. Terk edeceğim bu İzmir’i, yetmez bu ülkeyi de terkedeceğim” diye öfkeden ağlamak üzereydi.
Eh, yanaşıp dinledim tabi biraz.
Ne mi diyorum, baştan mı anlatayım ?
Ne demek efendim...
* * *
Geçen gün Konak Pier’de kanatlarımı yaymış, güneşleniyorum.
Huşu içinde denizde tatlı tatlı salınmaktayım.
Güneş ılık ılık ısıtıyor.
Deniz nasıl dümdüz, ayna gibi.
Kafelerin önünde göğsümü akıntıya vermiş dolanıyorum.
Kahve içip, sohbet edenler beni gösteriyor.
Çok şeker bir genç kız fotoğraf makinasını çıkarmış beni çekiyor.
Ben de farkında değilmiş gibi yapıp, hafiften poz veriyorum.
Daha iyi çıkayım diye iyice sokuldum kıyıya doğru.
Bir aşağı bir yukarı dolanıyorum.
* * *
O sırada, deniz kenarındaki masada oturan bir erkek dikkatimi çekti. Yakışıklıca, şık giyimli bir adam bağıra çağıra telefonla konuşuyordu.
“Ağbi başlarım böyle işe. 300 bin lira ceza ne demek. Bir aptal biz miyiz bu memlekette. Doktor muyuz, köle miyiz ? Adam 'Kaşının üstünde gözün var' diyor, basıyor cezayı. O dal merkezini alıp … mı … yım. Önce açtırdılar, şimdi nasıl kapatırız diye uğraşıyorlar. ”
* * *
...............................................
Karşı tarafta kimle konuşuyorsa, bir süre onu dinledi.
Sonra daha fazla bağırmaya başladı.
“Hayır ağbi, biz de iş yapıyoruz. Namusumuzla çalışıyoruz. Her şeyimiz kayıtlı. O kadar titizlenmesek, biraz yamuk iş yapsak eh diyeceğim, 'Bu sefer yakalandık'. Ama bu ne ya. Koca tesiste son kullanma tarihi geçmiş bir adet antibiyotik buldu diye 50 bin lira ceza yazmış adam. Valla billa akşamları uyku tutmuyor. Ne o, yarın SGK’dan kim gelecek, kim ne ceza yazacak. Bu kadar olur mu ? Bak ben sana bir şey söyleyeyim mi, bu yapılanların ahı çıkar. Ya biz de hasta bakıyoruz, insana hizmet ediyoruz sonunda.”
* * *
Boynundaki kravatı sinirle çekerek gevşetti iyice, kahvesinden bir yudum aldı.
“Ne susacam, dinliyorlarsa dinlesinler. Dinlesinler de ne düşündüğümüzü bilsinler. Alın dinleyin işte. Bak hocam ben sana bir şey söyleyeyim mi, gitsinler araştırsınlar. Baksınlar bakalım 2011 yılında Türkiye’de SGK’lar özel sağlık kuruluşlarına ne kadar ceza yazmış.
Ben sana söylüyorum ağbi, 2011 yılında SGK'nın Türkiye genelinde yazdığı cezanın yüzde 50’si İzmir’e yazılmış. Nasıl oluyor bu iş ? İzmir'de toplasan kaç tane özel hastane var ? Hepsi hepsi 8 kadar. Şimdi ya İzmir'deki doktorlar, hastaneler süper dolandırıcı, ya diğer illerde her şey mükemmel.
Bu nasıl olabilir ağbi ? İzmir kaka, diğerleri cici mi ? Sonra da gelip tek tek satın alıyorlar özel hastaneleri birileri. Varsa ağbi şu anda bizi dinleyen, bi zahmet gitsin araştırsın. Bıktım valla, doktorluktan soğudum. Gideceğim ağbi, her şeyi bırakıp gideceğim. Bıktım.
Hadi tamam, kafanı ağrıttım senin de. Görüşürüz, ne bileyim şimdi napıcam. Kendimi denize atarım belki...Tamam, görüşürüz.”
* * *
Yakışıklı doktorun haline üzüldüm.
Uçtum, yanına kondum.
Bana sert sert baktı.
Korktum.
Beni yiyecek gibi bakmaya devam etti.
Her kuşun eti yenmez, Martı Canıtının ki hiç yenmez diye terslenecektim ki, pastasından bir parça koparıp verdi.
Tabi reddetmedim.
“Mımmm, böğürtlenli nefis.”
Tam, “Doktorum bana derdini anlatabilirsin” diye lafa girecektim ki, kalktı, ayakkabılarını gıcırdata gıcırdata, kızgın adımlarla gitti.
Arkasından masaya çıktım.
Kalan böğürtlenli pastayı eşeledim biraz gagamla.
O sırada hain garson kız geldi.
Beni iteleyip, pasta tabağını aldı.
Gagamda böğürtlen, doktorun ve pastanın arkasından bakakaldım. Bir de dertli doktor, neden(!) İzmir kaka mı' diyordu.
Onu anlamadım.
Not: İlk yazıda teknik bir hatayla ilk gençlik yıllarımdaki bir fotoğrafım kullanılmış, yazı işleri adına özür diliyorum. Şimdi daha olgun bir martı olarak karşınızdayım.