Saray, ülkeyi kötü yönetiyor. Çözülemeyen iç ve dış sorunların yarattığı kaosta, çember gittikçe daralıyor. Ve artık iyi şeyler olacağına dair umut besleyen pek kimse kalmadı.
Gelin görün ki umutsuz bir vakaya dönüşen yönetim zafiyetine yönelikeleştiri,18 yılda anlamsızlaştı. Vemuhalefet daha çok eleştirilir oldu.
Eleştirinin muhalefete yönelmesi öylesine ortaya çıkmış bir tavır değil;Ülkede sadece iktidar sorunu yok, fakat aynı zamanda muhalefet sorunu da var.
Her şey kırk yıl önce başladı. Seksen darbesinin önünü açtığı vasatlar rejimi, Erdoğan yönetiminde zirve yaptı.
Yeni rejimin iktidar yapısını AKP belirlerken muhalefet yapısını da CHP belirledi. Yeni rejim bu dengede günümüze kadar geldi.
“Denge” dediğimiz, 1950’den günümüze süregelen ikili siyasi yapıdır.
Günümüze gelince, uluslararası kapitalist sistem çökmeye başladı; yeni bir Dünya düzeni ufukta… Doğaldır, paradigma çökmesi hepimizin aklını karıştırdı.
Toplumun kahir çoğunluğunun gündelik hayatını sahip olduğu imkanlarla sürdürmesi artık çok zor. Ve bunlar iyi günler…
Covid-19 salgını ve ekonomik kriz kıskacında, “yeni normal” ile kendisine dayatılan yeni hayatın getirdiklerini kavramaya çalışan insan, nasıl bir çıkışsızlıklakarşı karşıya olduğunu elbet görecek.
Ancak bu ağır tablo, siyasal alanda galiba o kadar ciddiye alınmıyor… Sanki görmezden gelmek siyasetçinin işine geliyor... Veyavasatlık ve yetersizlik nedeniyle günü kurtarmaktan ötesi umurlarında değil.
Ülkede, değişimi yönetecek akla ve iradeye ihtiyaç var.
Siyasal alanda beyhude karşı çıkışlar ve gösteri kıvamında süren söz dalaşı artık kabak tadı verdi. Sokaktaki insan yaşadığı sorunlardan zaten bunalmış, bunları tekrar tekrar siyasetçilerden duymak istemiyor.
Toplum çözüm istiyor, gösteri değil.
Yeni çağın eşiğinde, Türkiye’nin nasıl bir geleceğe hazırlanması gerektiğini bilen insanların siyasete yön vermesine ihtiyaç var.
Sistemden beslenen köhnemiş zihniyetin siyasetten tasfiyesi artık bir zaruret.
Dijital devrimin şafağında, genç kuşakların siyasette yerini almasını bekliyoruz.