CHP Ödemiş önceki ilçe başkanlarından Mehmet Emin Öztürk’ün ölüm haberini alınca, hem onunla ilgili anılar aklımda canlandı hem de bazı düşünce ve yorumlar.
Emin abi, eski kuşak bir particiydi. Şimdiki nesil particiler gibi profesyonel sayılmazdı. Ustaydı ama kendiyle ilgili profesyonel hesaplarla partiye bağlı değildi. Öyle tutkuluydu ki, ileri yaşına rağmen, memur gibi particilik yapar ve görev sorumluluğundan asla vaz geçmezdi. Yaşı ileri olmasına rağmen.
CHP, 1999 seçimlerinde baraj altında kalınca, ben de partiye üye olmuş ve çalışmaya başlamıştım. Genel Başkan Altan Öymen, İl Başkanı Selçuk Ayhan’dı. Bir yandan parti eğitmenliği yapıyor bir yandan da çeşitli projeler yürütüyordum.
Yakup Kepenek hocanın “CHP Halkla Birlikte Çözüm Üretiyor” adlı bir projesi vardı. Ülke genelinde parti örgütlerini aktive etmeye ve sivil toplumla buluşturmaya yönelik bir çalışmaydı. İl Başkanı, İzmir için bu projeyi yürütmek üzere bana görev vermişti.
Fahrettin Yılmaz, Şengül Yelken, Necla Özdemir ve Hatice Tatlı çoğu zaman birlikte ilçe ilçe geziyorduk. Ödemiş’e gittiğimizde, diğer ilçelerden farklı bir hazırlık ve telaş gördük. İlçe Başkanı Emin abi işi çok ciddiye almış. Sinema Salonu tıklım tıklım. Divan heyetinde ben, Emin Abi, İl Yöneticisi Ayla Umar ve yazman vb. her şey hazır.
Yönetici olarak projeyi, amacımızı ve yöntemimizi anlatıyorum önce. Anca salondaki gerginliği de hissediyorum bir yandan. Baraj altında kalmanın öfkesi ve hesap sorma arzusu birçok konuşmadan net olarak anlaşılıyor. Baykalcılar ve karşıtları diye bölünmüştü parti tabanı. Emin Abi de sıkı Baykalcı tabi.
Eleştirileri uygun bir dille yorumlamaya ve katkıya dönüştürmeye çalışıyorum. Böylece tansiyonu düşürüp, toplantının normalleşmesini sağlamak niyetindeyim. Emin abi, öyle gergin ki anlatamam. Boncuk boncuk terliyordu.
Toplantının bir yerinde Emin abi kulağıma fısıldadı. “Hocam Yüksel Çakmur gelmiş. Anons yapıp salona davet edelim.” Ben prensip olarak bunu yapmaya karşıydım. Gelir oturur diyorum ama Emin abi, bunun da sorun yaratacağını düşünüyordu. Derken Ayla Hanım, “hocam siz yapmayın, ben il yöneticisi olarak anons edeyim” diye herkesi memnun edecek bir formül buldu.
Parti Meclisi Üyesi Çakmur, salonu coşturan bir konuşma yaptı ve ardından toplantı, yine gündemiyle ve zaman zaman gergin bir şekilde devam edip, tamamlandı. Emin abi öyle bir of çekti ki. “Engin hoca, sana ne kadar teşekkür etsem az. Bu yaşında (o zaman gençtim) böyle bir toplantıyı olaysız tamamladın ya, artık siyasette beni hep yanında say.”
Beni bırakmadı. Akşam birlikteyiz dedi. Belediye Başkanı Mehmet Eriş, bazı Oda Başkanları ve Parti yöneticileri hep birlikte yemek yedik. Bir parti yöneticisi yemekte kulağıma fısıldadı. “Hocam bu masa etrafındaki insanlar, sayende bir araya geldi” dedi. Ben memnun oldum tabi. Emin Abi de o gece oldukça hoşgörülü ve abi tavrıyla davrandı katılımcılara.
Daha sonra da birkaç kez ilçe binasında ziyaretine gittim. Zaman zaman telefonla il kongreleri gibi konularda görüşlerimi sordu.
Ne diyeyim, hayat böyle. Geriye anılar kalıyor.