Ellili yılları hatırlıyorum… Ortaokulda öğrenciydim.
Daha sonraları doğrudan ilgim sebebiyle siyasi gelişmeleri ve olayları iyice hatırlıyorum.
Kaldı ki, iyi bir arşivim de var.
Siyaset adamları ağızlarından çıkacak her sözü tartarak söylerlerdi.
Hiç bir dönem şimdiki kadar hem yanlışlarla dolu ve hem de bu kadar ciddiyetten uzak olmadı.
Şimdi:
Ordumuz cansiperane bir şekilde ve yurtdışında askeri bir operasyon yürütüyor…
Açın haber kanallarını yüreğiniz dayanıyorsa seyredin iktidarın ve muhalefetin söylemlerini…
Açıkça söylüyorum,
Bizim savaşımız olmadığı halde Kore Savaşı’nda dahi böylesine bir tablo olmamıştır…
Hele hele Kıbrıs Barış Harekatı esnasında iktidar ve muhalefetin nasıl kenetlendiği dün gibi hatırlardadır...
Bütünüyle milletimiz ayaktaydı.
Herkes teyakkuzdaydı.
Gelelim günümüze ve konuşmaları şöyle bir hatırlayalım:
En kahraman bizim adam…
Yok yok, seninki Türkiye’nin en korkağı.
En başa geçip Afrin’e giderim.
Ayakta alkışlar ve “Biz… Biz de…” nidaları…
Bizi de götürün.
Şimdi dışarı çıkalım, gideriz hep beraber..
Benim çocuk askerde seninki nerede?
Sen 15 Temmuz’da nerdeydin?
Asıl sen nerdeydin?
Al birini vur ötekine…
Bir orduda iki komutan olmaz.
Hak ettiği cevabı alacak…
Sen şunlara terör örgütü diyemiyorsun.
Sen de şunlara terör örgütü dememiştin…
Beni kulağınla dinle…
Bu yazdıklarım karşılıklı söylenenlerin belki de yüzde onu…
İktidar içinde bulunduğumuz durumdan bihaber.
Muhalefet her şeyi sütliman görüyor.
Ne diyeyim:
Yer utandı, gök utandı, ben utandım ama…