Ne askerî, ne siyasî, ne malî, ne maddî manevî zafer kazanan ne de düşmanlarına karşı herhangi üstünlük kurabilen ülkedir artık Türkiye Cumhuriyeti.
2002’de sıfıra inen terörün tekrar hortlaması ya da hortlattırılması sonucu, kendi evlatlarını, kendi topraklarında, kendi evladı olması gerekenlere hemen hemen her gün üçer beşer kurban ettiren ülke oldu.
Mustafa Kemal’ in yurtta sulh cihanda sulh politikasının maalesef son bulduğu, kendi kendine gelin güvey olunup, ağa babalığa soyunularak Arap baharı ayağına komşularına aba altından sopa göstermeye çalışan, ama asıl sopanın telefonda bile konuşurken kendine gösterildiğini yutkunarak yutmak zorunda kalan ülke oldu.
Komşularla sıfır sorun olan politikası virgülden sonraki rakamın sonuna eklenen sıfıra dönüşen, en kötüsü de yeni yeni maceralara balıklama dalma merakı sonucunda sıfır artı sıfır elde var sıfır politikasına sahip olan ülke oldu.
Dış borcu es geçtim,
Küçüklüğümde eski açık, yeni açık gibi hep stadyumlarda olduğunu düşündüğüm cari açığı söylemiyorum bile.
Bir kilo pirinç, bir torba kömür için birbirini yiyen, yaşam alanının dışına çıkmadan yaşadığını düşünerek olanlar karşısında üç maymunu oynadığını sanarak, kandırıldığının farkında olmayan ve hala inatla pembe gözlüklerle etrafına bakmaya devam eden, en acı olanının aslında çoluğunun çocuğunun geleceğiyle oynadığının farkında olmayan vatandaşa ise söyleyecek sözüm yok.
Peki, yalan yanlış haberler yayınlayan yanıltma haberler uygulayan medya ya ne demeli?
Açıkçası korkuyorum ve şaşkınım.
Nereye gittiğimizi kestiremiyorum.
Yalnız…
Demokrasiyi bir araç olarak gören, hem laik, hem Müslüman olunmaz diye beyanat veren insanlarla, bölünme yolunda hızla ilerlemekte olduğumuz ve askerine, aydınına, öğrencisine, çiftçisine, sanatçısına olan bitmez tükenmez düşmanlık ile aydınlık güzel günlere gitmediğimiz de su götürmez bir gerçek
Hayırlısı bakalım,
Bindik bir alamete gidiyoruz kıyamete…